weekend en eerste werkdagen

Na mijn aankomst op vrijdag heb ik rustig mijn spullen uitgepakt en mijn kamer ingericht. Daarna wilde ik eigenlijk het liefst slapen omdat ik moe was van de reis maar mijn huisgenoten nodigde mij uit om mee te gaan naar de markt in Brooklyn.
Deze markt is elke vrijdagavond op een nogal vreemde plek, namelijk in de parkeergarage van de Brooklyn mall. Het was er erg gezellig, er speelde een bandje en er was lekker eten te koop.

Zaterdag werd ik door Ruru, een meisje dat bij het hostel werkt, gevraagd mee te gaan naar de Celebrate the Spring picknick. Dit was een van de raarste dingen die ik ooit heb meegemaakt. We gingen met een taxi naar de picknick plaats met zwembad. Daar aangekomen bleek er bijna niemand te zijn en in het zwembad zat geen water. We besloten om naar een andere plek te gaan waar ook een celebrate the spring feest was. Hier aangekomen bleek dat meer mensen dat idee hadden want het was er ongelofelijk druk. Wij waren de enige witte mensen en iedereen wilde met ons op de foto. Het gaf ons geen veilig gevoel want we werden steeds nagefloten en mannen wilde aan ons zitten. Mensen waren dronken, dansden in of bovenop busjes en zelfs kinderen dronken alcohol. We zijn uiteindelijk dan ook niet lang gebleven. Zondag een rustige dag gehad, wat boodschappen gedaan voor deze week.

Gisteren, maandag 8 september, had ik mijn eerste werkdag. Ik werd samen met Merel, een huisgenoot en collega, opgehaald bij het hostel door een medewerker van Lesedi La Batho. ze bracht ons naar hen kantoor dat in een rugby stadion blijkt te liggen, het stadion van de Pretoria Blue Bulls. Hele gekke plek, maar het kantoor is prima. 3 dagen per week zal ik op het kantoor werken aan het beleidsplan voor de organisatie. De overige twee dagen ga ik naar de Township in Mabopane. Vandaag ben ik daar voor het eerst geweest.

Ik werd om 9 uur opgehaald bij het hostel, het is ongeveer 45 minuten rijden naar Mabopane. Allereerst gingen we naar de bakkerij van Lesedi la Batho, deze ligt in het oude gedeelte van de township. Het gaat niet goed met de bakkerij, er wordt weinig verkocht. Ook worden in de bakkerij jongeren uit de township opgeleid zodat zij in een andere bakkerij kunnen werken. Naast de bakkerij zit een kinderdagverblijf. Op het oog ziet het er goed en netjes uit, maar een medewerkster vertelde dat ze veel last hebben van ratten en de speeltoestellen die ze hebben zijn roestig en gevaarlijk (zie foto's). echter, ze hebben niets anders en zijn erg dankbaar voor hetgeen ze wel kunnen gebruiken.
De kinderen van 3 maanden tot 3 jaar die op het kinderdagverblijf verblijven zagen er verzorgd uit, dit komt vooral door de goede zorgen van de leidsters van het kinderdagverblijf en het feit dat de kinderen er goed te eten krijgen.

Na het bezoek aan de bakkerij en het kinderdagverblijf zijn we door gereden naar een gebouw in het nieuwe gedeelte van Mabopane waar Lesidi la Batho een nieuw kantoor heeft gevestigd. Hier werd naailes, computerles en nog een aantal lessen gegeven.
Ook wordt hier bijgehouden welke gezinnen hulp nodig hebben, er worden nieuwe aids of tuberculose gevallen geregistreerd en er komen coaches bijeen. Wij hebben hier een sportcoach en sociaal werkster opgehaald die met ons meeging naar 3 scholen. Merel en ik zijn voorgesteld aan de directeurs van 3 scholen. We hebben verteld waarvoor we in Mabopane zijn en waar wij hen mee kunnen helpen. De directeurs stonden hier erg voor open.
De leerlingen van de scholen vonden ons super interessant en wilde ons allemaal ontmoeten en met ons op de foto (zie foto's!).

In eerste instantie vond ik de situatie in de township niet schokkend. aan de rand van de township staan namelijk stenen huisjes. Deze zijn wel klein, maar zien er verzorgd, stevig en veilig uit. Echter, de township kent verschillende wijken. Sommige delen bestaan uit piepkleine huisje volledig gemaakt van golfplaten en afval. Dit vond ik aangrijpender, vooral omdat er heel veel kinderen in deze huisjes wonen. De meesten van hen zijn geïnfecteerd met AIDS, HIV of hebben tuberculose. Vaak zijn de ouders van deze kinderen zelf ook ziek en hebben geen geld om naar een kliniek te gaan.

Onderweg naar één van de scholen zijn we langs gegaan bij Amelia, een meisje van 14 jaar dat een jaar geleden verkracht is. Zij is hierbij zwanger geraakt en woont nu samen met haar zusje en haar baby in een vies en klein huis. Haar moeder is overleden en haar vader wil haar nergens mee helpen. Amelia vertelde dat het niet goed ging met haar zusje van 8 jaar, ze heeft waarschijnlijk tuberculose maar ze kunnen niet naar de kliniek omdat dit te ver lopen is en ze hebben geen geld voor vervoer. Wat het nog moeilijker maakt is dat Amelia nergens recht op heeft omdat haar identiteitsbewijs aangeeft dat zij een twaalf jaar oud jongetje is. Dit kan veranderd worden door haar vader, maar deze weigert dit.

Dit verhaal geeft aan hoe gecompliceerd de situaties zijn waar Lesedi La Batho mee te maken krijgt en hoe erg het er aan toe gaat in de townships van Zuid Afrika.

Mijn bezoek aan de township was vermoeiend en aangrijpend door alle nieuwe indrukken! Hopelijk de volgende keer een iets vrolijker verhaal.
Morgen weer een dag naar kantoor en donderdag en vrijdag opnieuw een bezoek aan mabopane. Ik hou jullie op de hoogte! Vergeet niet bij de foto's te kijken!